Rotterdam, 8 februari 2020.
Aan de eretafel.
Jenny nam de versiering van de tafels voor haar rekening en kwam met het idee hiervoor lege eierschelpen te gebruiken
Ruim 60 jaar geleden was er een verliefd koppeltje dat in het huwelijk trad en kort nadien groeide er uit een piepklein eitje een mooi meisje dat met de naam Gerda door het leven zou gaan.
Zij groeide als een bloemkool en fladderde al vlug als een vlinder doorheen de lagere en de middelbare school. Tussendoor werd zij lid en leidster van de gidsen en in de muziekschool ontwikkelde zij haar gave voor muziek en zang.
Op 18-jarige leeftijd moest zij beslissen wat zij verder met haar nog jonge leven zou aanvangen. Een beetje tegen de hoop van haar fysica-lerares in koos zij voor een opleiding in de richting van aardrijkskunde. Zonder al te veel moeite slaagde zij in haar opzet maar bij haar eindexamen en eindwerk speelde zij het klaar om ziek te worden. Haar moeder werd ingezet om alle kaarten netjes in te kleuren en de leverancier van de “caran d’ache” vroeg zich af wat er met al die gele kleurtjes gebeurde. Zij slaagde met vlag en wimpel en kon al vlug beginnen in de school van Mol-Achterbos met les te geven en proberen de meisjes van haar klassen warm te maken voor moeder aarde. Soms warmde de aarde sneller op dan de leerlingen.
Zij huwde en uit dit huwelijk werden 3 schattige kinderen geboren waarvan er eentje, Ruth, zich hier in ons midden bevindt. (Ruth zorgt er samen met haar Benny voor dat dit weekend alles vlekkeloos verloopt)
Kortom alles liet voorzien dat Gerd (doopnamen veranderen wel eens) een leventje zou leiden fladderend tussen gezin en school.
Tot er zich eind jaren tachtig iets onverwacht voordeed. Gerds vader, op dat ogenblik voorzitter van het COV = verbond voor christen onderwijzers, had als taak de organisatie van een dagreis voor actieve en gependioneerde onderwijzers en onderwijzressen. Om deze reis op een iets hoger plan te hijsen werd al jaren op professor Gaugi (Toevallig een Leuvense professor waar ook Gerd nog ooit les van kreeg) beroep gedaan om deze daguitstap te gidsen. Toeval of niet de professor meldde zich ziek en pa Scheelen zat met serieus probleem. Ten einde raad vroeg hij Gerd om zich voor de leeuwen te gooien: een autocar vol kritische onderwijsmensen een dag begeleiden. Wel mocht zij over de voorbereidingen van haar ex-professor beschikken. Resultaat? Jullie kunnen het al raden: iedereen en niet in het minst Gerd zelf was na afloop vol enthousiasme.
Zo enthousiast dat er bij Gerd een nieuw eitje tot ontwikkeling kwam. Een nieuw begin dat zich in 1990 samen met de steun van Roger tot een bescheiden cocon zou ontwikkelen. De dagreisjes volgden elkaar op en de Zilveren Passers en andere verenigingen stonden bij manier van spreken aan te schuiven. Tussendoor vond Gerd ook nog de tijd om een Master in het Toerisme te halen.
Stilaan rijpte ook de idee om een meerdaagse uitstap te organiseren. Er werd gekozen voor Bourgondië.
Uitvalsbasis werd een eenvoudig hotelletje in Beaune en bourgondisch eten vondt men bij de “Snor. Maar inhoudelijk klopte het plaatje volledig.
Van toen af ging het snel. Cocon breidde zich uit, aanvankelijk over Europa maar vlug werden de grenzen verlegd en andere werelddelen waren niet meer veilig.
Begrijpelijk werd dit alles een beetje te veel voor Gerd alleen. Geen nood. Entousiaste mensen stonden te springen om samen de kar te trekken. Op de eerste plaats Etienne: een trouwe gezel zowel thuis, als tijdens de voorbereidingen als op reis. Haar pa en moe, haar kinderen en vrienden. Hoeveel zakjes heeft haar ons moe ooit gestikt en gevuld met lavendel? Maar ook vrienden stonden steeds weer paraat. Fabienne verscheen op het toneel en lost steeds weer alle probleempjes met een gulle lach op. Gidsen werden aangeworven kregen hun eigen specialiteiten. Hotels, restaurants en vervoer werden steeds op een hoger plan gehesen en hier mogen wij onze Danny zeker niet vergeten te vermelden.
En toch zijn het vooral de deelnemers aan al deze reizen die misschien wel het belangrijkst zijn. Zonder hen geen reizen. Maar zij zijn meer dan klanten. Zij werden en worden vrienden van Gerd en haar ploeg. Zij zorgden er voor dat uit die cocon een prachtige vlinder tevoorschijn kwam die gedragen wordt door hun betrokkenheid, hun vriendschap, hun trouw.
Daarom:
in naam van Gerd en haar cocon-team een welgemeende DANKJEWEL.
Frans, vader van Gerd
