Er was eens... Zo beginnen de meeste sprookjes.
Er was eens een koning die een kind kreeg. Een meisje. En in de wandelgangen van zijn paleis fluisterde hij dat meisje het koosnaampje papillon toe. Papillon, vlinder. Het sprookje kende geen happy-end en de koning noemt zijn dochter geen vlinder meer.
Er was eens een schooljuffrouw die dertig jaar geleden haar geesteskind op de wereld losliet. Dat kind kreeg de naam Cocon. Uit die cocon kwam een vlinder die na al die jaren nog altijd vrij en ongedwongen rondfladdert en daarbij alle windstreken verkent. En het verhaal van die vlinder is wel een mooi verhaal geworden.
Het is het verhaal van en onderneemster die met weinig middelen is begonnen en wellicht nooit de ambitie heeft gehad om fors te groeien maar gaandeweg wel om de beste te worden in haar vak. Kwaliteit bieden voor alles. Klanten vertroetelen. Vriendschapsbanden smeden met elk van hen. En ze lief en leed laten delen met elkaar. Met grenzeloos enthousiasme en veel creativiteit, elke dag opnieuw, en met de hulp van de mensen die haar omringen, heeft ze dat voor elkaar gebracht. Zo heeft ze velen blijvend voor Cocon gewonnen. Want hoe krijg je het aan de buitenwereld uitgelegd dat je je vrije weekend opoffert om een bedrijfsviering bij te wonen en daar nog eens voor te betalen ook!
Wie al vaker met Cocon is meegereisd, kent ze allemaal : de mythen, de verhalen die hun eigen leven zijn beginnen te leiden, de running gags.
Zo zijn er de fameuze fiches. De pakketjes met steekkaarten met een eindeloze informatiestroom die meegaan op elke reis. Naar verluidt zijn ze de noeste arbeid van vader Frans die ervoor beducht was dat zijn dochter niet voldoende zou te vertellen hebben op de bus. Jaja.
Er is trouwe bondgenoot Etienne die vroeger zo graag mysterieus deed over die kartonnen doos waarin hij het bekken van Gerd meezeulde. Nu mag die doos voorgoed naar de exit want wat ze bevatte was toch maar het prille begin van de Brexit.
Er is het voortdurende gegoochel met getallen, met millennia, een paar meer of minder maakt niet uit, met geologische periodes, met het ontstaan van gesteentes en mineralen. Eens schooljuffrouw, altijd schooljuffrouw! Eerlijk Gerd : bij mij gaat het bijna allemaal het ene oor in en even snel het andere weer uit. Desalniettemin : toch bedankt voor de info!
Een van de grootste obsessies van Gerd is die voor de Setra bus. De bus met de beste vering, want de delicate derrieres van Gerds geeerde gasten moeten toch zachtjes kunnen wegzinken als in een behaaglijke en veilige cocon. Noblesse oblige. Toch was er eens die ene reis in het hoge noorden. We werden aangemaand om 's morgens buiten te wachten aan het hotel in de regen en de kou. Busje komt zo. Busje komt zo. Busje komt er zo aan. En het busje kwam. Een echt prachtexemplaar. Maar wel een uit de jaren stillekens. Om in de sprookjessfeer te blijven : uit de tijd toen de dieren nog spraken. Niks geen vering. Er was een stuur en er was ook nog een gaspedaal en daar moesten we al dik tevreden mee zijn!
Nog zo kenmerkend is Gerds klaterlach in de bus en in de geanimeerde gesprekken aan tafel. Ze is altijd wel in voor een grap en weet er zelf ook heel veel te vertellen. Zonder leuke sfeer is een reis toch niet helemaal geslaagd. Dat beseft ze als geen ander.
Maar nu serieus. Een tikkeltje spiritualiteit in deze tekst stoppen. En een persoonlijke bedenking. Dat werd mij ook gevraagd. Dus nu de moraal van mijn verhaal. We worden allemaal een dagje ouder en aan alle sprookjes komt een eind. Ooit zal er eens een varkentje komen met een lange snuit, maar ik hoop echt uit de grond van mijn hart, het verhaal van Cocon is nog lang niet uit!
