Van de media vernemen we dat we op de goede weg zijn om het coronavirus te verslaan.
We hebben het bij het nekvel maar mogen nu niet loslaten.
Dan dwalen mijn gedachten af
Naar de wandelaar in de straat.
Die met fikse tred verder stapt.
Hoofd omhoog en blik op oneindig.
Vuisten stevig gebald.
Niet loslaten, zeker niet loslaten
Maar ook naar de vele ouders die hun kroost maar niet kunnen overtuigen.
Waarom kunnen we niet naar school
Waarom mogen we niet op straat spelen met vriendjes.
Waarom kunnen we niet naar een pretpark
Omdat we
Niet mogen loslaten, zeker niet loslaten.
Ik dwaal ook af naar de eenzame bejaarde in zijn of haar kamer.
Bezorgd over hun kinderen en kleinkinderen waarvan ze geen bezoek kunnen krijgen.
Bezorgd over zichzelf maar toch doen ze het.
Niet loslaten, zeker niet loslaten.
En dan zijn er de hulpverleners.
Alles gevend om ons zo optimaal mogelijk door deze crisis te loodsen.
Met de middelen en mogelijkheden die ze hebben op gevaar van eigen besmetting.
Zij laten niet los al is dat niet altijd mogelijk en is het virus soms sterker.
Ook voor hen
Niet loslaten, zeker niet loslaten
Samen komen we eruit.
Omdat bloemen altijd wel plezier doen hierbij een reeks foto’s van bloemen gemaakt op de tuinreizen met Cocon
Vrolijk Pasen
Groeten en tot de volgende
Hugo
bloemenfoto's van Hugo De Prins
