Cocon en eilanden… ja ze hebben iets met elkaar. Als is het maar… wanneer kan ik het zo noemen? Wanneer wordt het een continent? Wanneer is het maar een rotsblok in de oceaan? En hoewel ikzelf vaak kamp met sea-sickness, kan ik het niet laten jullie lieve gasten naar deze bijzondere eilanden te loodsen, liefst out of the beaten track.
Reizen naar een eiland, een vorm van loutering, van door zee gaan. Een reis over water… sprongsgewijs zonder overgang, zonder geleidelijke nuance. Een ervaring die geborgenheid creëert, een comfortabele limiet aan denken en voelen, aan beleven en ontdekken. Zonder overdaad of veelheid. Maar ook afgelijnd en apart, even vertoeven in de beslotenheid van een ‘andere’ wereld.
Misschien is het ook dat bijzondere licht, de luminositeit. Mijn partner merkt het telkens. De zee kleurt in de zomer alles witter, de zon gaat rozer onder, de herfstkleuren zijn intenser geel. Helder. Klaar. Wind is wind. Lucht zuiver om te ademen.
Ze zijn extra open, of eerder gereserveerd, die eilandbewoners. Ze bewaken hun eigen leefwereld, authentiek en uiteindelijk echt gastvrij. Ze willen echt weten van waar je komt. Geen formele vraag. En dan dat gevoel van veiligheid. De deur openlaten, of…op je kousenvoeten bij iemand op bezoek. Gewoon en gewoonte, een vanzelfsprekendheid van bijna iedere eiland-mentaliteit. Verbondenheid met andere eilandbezoekers: hetzelfde ontdekken, hetzelfde eilandlot. Deze beleving delen is vaak zo herkenbaar en eendrachtig. Zo ver-rijkend.
Aan land gaan. De eerste stap op het betoverende Iona, een gevoel dat wellicht ook Columba overmande wanneer hij hier aanspoelde in de 6de eeuw. Landen op Flores in de Azoren, een klein paradijs in de Atlantic, als een met sphagnum begroeide vulkaan.
Wegvaren. Het vervult me vaak met heimwee, voor de afreis is aangebroken. Zoals het vertrek van de Vikingen weg van hun geliefde Bornholm gedreven door een kleine ijstijd en overbevolking. Of balanceren boven de oceaan vanop de noordelijke rotskusten in het noorden van de Faeröer.
Ik neem je graag mee naar eilanden, de magie van het licht, de authenticiteit van locals. Azoren en Spitsbergen, Groenland en IJsland, Hebriden en Faeröer, Gotland en Bornholm, Shetland en Orkney. Engeland en Ierland, samen of apart.
Maar is elke reis niet een beetje een tocht naar dit isolement, herbronnen in een andere wereld, een nieuwe beleving weg van het dagelijkse leven. Zoeken naar authenticiteit en naar wat echt telt? Stuk voor stuk heerlijke tijden op virtuele eilanden weg van onze eigen omgeving.
En straks … in de stille winter die komt, droom ik er van om daar te zijn, ergens aan de westkust van een Schots eiland, bloot aan stormen en getemperd licht, met een lievelingsboek ‘Emotional Geology’ bij een gloeiend kacheltje, met het geluid van krijsende meeuwen en loeiende wind. Terwijl de golven tegen de rotsen van gneiss beuken, het oudste moedergesteente van onze aarde, een stukje aarden, dicht bij mijzelf.
