Niet met Hans, maar ditmaal samen met van Ciarán en Domingos. Stormen zijn dit jaar onze vaste reisgezellen. Je zou nog gaan geloven dat het slechte weer op verkenning omgekeerd evenredig het goede weer op groepsreis bepaalt. Wind en regen, met af en toe een donderslag, afwisselend met het gouden herfstlicht.
Een comfortabele kleine gîte met uitzicht over de beboste massieven van de vallei van Célé, dient tijdens deze prospectie als uitvalsbasis. We hadden het vermoed. Het zou geen weer worden om te overnachten in de california. Goeie beslissing!
Gisteren 5 november was de laatste dag van het seizoen dat Pech Merle en Cloup d’Aural open waren, dus al een stevige inzet van deze week. Twee bijzondere sites, die deze streek verheffen naar mondiaal erfgoed.
De karstgrotten met prehistorische tekeningen in Pech Merle zijn verbluffend interessant. Bijna 30000 jaren geleden drongen Cro Magnon mensen in de grotten door smalle tunnels in het aardedonker met enkel een lampje met rendiervet. Mammoeten, rendieren, beren, paarden werden getekend en gekleurd met ijzer en mangaan op de rotswanden. In hun artistieke fantasie gebruikten ze de natuurlijke vormen van de rotsen om te voltooien tot hun kunstwerken. Handen, punten, afbeeldingen van vruchtbare vrouwen en verwonde mannen. En dit niet als replica, maar origineel en in situ. De gids vertelt boeiend en wekt bij haar publiek het ontzag voor dit mysterie, waarbij we bij tal van voorstellingen enkel het raden hebben naar de betekenis. Het kleine museum vormt een boeiende aanvulling over historische feiten en artefacten.
En dan een uur verwijderd naar het zuiden op de Causses de Limogne, de phosphatières. Openluchtgroeves tot 50 meter diep in de kalkrotsen, waar in de 19de eeuw fosfaat werd ontgonnen, echter gedurende enkele decennia. Het fosfaat werd vooral geëxporteerd naar Engeland, voor de productie van kunstmest. Maar de plaatselijke beperkte voorraad, in combinatie met hoge lonen, en dit in vergelijking met grote voorraden met goedkope arbeid zoals in Marokko, waren de oorzaak van de sluiting tegen het einde van de eeuw. Paleontologisch levert het gebied echter een schat aan fossielen over de laatste 400 miljoen jaar. Daarom is het gebied nu alvast opgenomen als geopark met een veelbelovende herwaardering als wetenschappelijke site in de volgende jaren.
Namiddag is gebleken dat de weg door de maquis van Saint-Cirq-Lapopie tot de Phosphatières in Bach niet zo geschikt is voor de autocar: smalle,kronkelende wegen met laaghangende takken, en vooral eentonig. We informeren ons bij Sofie, onze fosfaatgids. Na haar belletje met een kennis in een piepklein restaurant, kunnen we daar nog even langs. De kleine gelagzaal is gevuld met geuren van een zondagse déjeuner van twee families met grootvader aan de kop van de tafel en geanimeerde gesprekken. De maaltijd loopt op zijn einde. Een nieuwsgierige blik naar de deur bij onze kletsnatte entrée. De stemmen in de bedompte ruimte verstommen. Leeg gelepelde dessertkommetjes worden door de patron afgeruimd. La patronne verzekert ons: seulement des produits frais et locaux. Een beschrijving van haar menu bevestigt haar etiket: une cuisine assez généreuse.
En dan ontdekken we dat de route van Bach naar Cahors veel makkelijker en bovendien met een gevariëeerd decor biedt van bossen, velden met colombières en dichter bij Cahors de eerste wijngaarden. Na een doelloze rit door de smalle straten van Cahors, beslissen we later terug te komen. We volgen de meanderende Lot. De vallei baadt in gouden zonlicht, overspannen met een complete regenboog.
